Τι είναι η δημοσιονομική πολιτική;

Η δημοσιονομική πολιτική είναι το μέσο με το οποίο μια κυβέρνηση προσαρμόζει τα επίπεδα δαπανών και τους φορολογικούς συντελεστές για να παρακολουθεί και να επηρεάζει την οικονομία ενός έθνους. Είναι η αδελφοποιημένη στρατηγική για τη νομισματική πολιτική μέσω της οποίας μια κεντρική τράπεζα επηρεάζει την προσφορά χρήματος ενός έθνους. Αυτές οι δύο πολιτικές χρησιμοποιούνται σε διάφορους συνδυασμούς για να κατευθύνουν τους οικονομικούς στόχους μιας χώρας. Ας δούμε πώς λειτουργεί η δημοσιονομική πολιτική, πώς πρέπει να παρακολουθείται και πώς η εφαρμογή της μπορεί να επηρεάσει διαφορετικούς ανθρώπους σε μια οικονομία.

Πριν από τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία διήρκεσε από τις 29 Οκτωβρίου 1929, μέχρι την έναρξη της εισόδου της Αμερικής στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η προσέγγιση της κυβέρνησης στην οικονομία ήταν laissez-faire. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφασίστηκε ότι η κυβέρνηση έπρεπε να αναλάβει ενεργό ρόλο στην οικονομία για να ρυθμίσει την ανεργία, τους κύκλους των επιχειρήσεων, τον πληθωρισμό και το κόστος του χρήματος. Με τη χρήση ενός συνδυασμού νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών (ανάλογα με τους πολιτικούς προσανατολισμούς και τις φιλοσοφίες εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μια πολιτική μπορεί να κυριαρχεί έναντι μιας άλλης), οι κυβερνήσεις μπορούν να ελέγξουν τα οικονομικά φαινόμενα.

Βασικές τακτικές

• Η δημοσιονομική πολιτική είναι το μέσο με το οποίο μια κυβέρνηση προσαρμόζει τα επίπεδα δαπανών και τους φορολογικούς συντελεστές για να παρακολουθεί και να επηρεάζει την οικονομία ενός έθνους.
• Είναι η αδελφοποιημένη στρατηγική για τη νομισματική πολιτική μέσω της οποίας μια κεντρική τράπεζα επηρεάζει την προσφορά χρήματος ενός έθνους.
• Χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, οι κυβερνήσεις μπορούν να ελέγξουν τα οικονομικά φαινόμενα.

Πώς λειτουργεί η δημοσιονομική πολιτική

Η δημοσιονομική πολιτική βασίζεται στις θεωρίες του βρετανού οικονομολόγου John Maynard Keynes. Επίσης γνωστή ως κεϋνσιανή οικονομία, αυτή η θεωρία βασικά δηλώνει ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να επηρεάσουν τα επίπεδα μακροοικονομικής παραγωγικότητας αυξάνοντας ή μειώνοντας τα επίπεδα φορολογίας και τις δημόσιες δαπάνες. Αυτή η επιρροή, με τη σειρά της, περιορίζει τον πληθωρισμό (γενικά θεωρείται υγιής όταν κυμαίνεται μεταξύ 2% και 3%), αυξάνει την απασχόληση και διατηρεί μια υγιή αξία χρημάτων. Η δημοσιονομική πολιτική διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαχείριση της οικονομίας μιας χώρας. Για παράδειγμα, το 2012 πολλοί ανησυχούσαν ότι ο δημοσιονομικός βράχος, η ταυτόχρονη αύξηση των φορολογικών συντελεστών και οι περικοπές των κυβερνητικών δαπανών που θα πραγματοποιηθούν τον Ιανουάριο του 2013, θα έστελναν την αμερικανική οικονομία πίσω στην ύφεση. Το Κογκρέσο των ΗΠΑ απέφυγε αυτό το πρόβλημα ψηφίζοντας τον αμερικανικό νόμο περί φοροαπαλλαγής του 2012, την 1η Ιανουαρίου 2013.

Δημοσιονομική πολιτική

Πράξη εξισορρόπησης

Η ιδέα είναι να βρεθεί μια ισορροπία μεταξύ των φορολογικών συντελεστών και των δημόσιων δαπανών. Για παράδειγμα, η τόνωση μιας στάσιμος οικονομίας με την αύξηση των δαπανών ή τη μείωση των φόρων κινδυνεύει να προκαλέσει αύξηση του πληθωρισμού. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η αύξηση του χρηματικού ποσού στην οικονομία, ακολουθούμενη από την αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της αξίας του χρήματος - που σημαίνει ότι θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για να αγοραστεί κάτι που δεν έχει αλλάξει αξία.

Ας πούμε ότι μια οικονομία έχει επιβραδυνθεί. Τα επίπεδα ανεργίας είναι αυξημένα, οι καταναλωτικές δαπάνες μειώνονται και οι επιχειρήσεις δεν αποκομίζουν σημαντικά κέρδη. Μια κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει να τροφοδοτήσει τον κινητήρα της οικονομίας μειώνοντας τη φορολογία, η οποία δίνει στους καταναλωτές περισσότερα χρήματα, αυξάνοντας παράλληλα τις δημόσιες δαπάνες με τη μορφή αγορών από την αγορά (όπως οικοδόμηση δρόμων ή σχολεία). Πληρώντας για τέτοιες υπηρεσίες, η κυβέρνηση δημιουργεί θέσεις εργασίας και μισθούς που με τη σειρά τους αντλούνται στην οικονομία. Η άντληση χρημάτων στην οικονομία μειώνοντας τη φορολογία και αυξάνοντας τις κυβερνητικές δαπάνες είναι επίσης γνωστή ως "εκκίνηση της αντλίας". Εν τω μεταξύ, τα συνολικά επίπεδα ανεργίας θα μειωθούν.

Με περισσότερα χρήματα στην οικονομία και λιγότερους φόρους για πληρωμή, η ζήτηση των καταναλωτών για αγαθά και υπηρεσίες αυξάνεται. Αυτό, με τη σειρά του, αναζωπυρώνει τις επιχειρήσεις και μετατρέπει τον κύκλο από στάση σε ενεργό.

Εάν, ωστόσο, δεν υπάρχουν τα ηνία της διαδικασίας αυτής, η αύξηση της οικονομικής παραγωγικότητας μπορεί να περάσει από μια πολύ λεπτή γραμμή και να οδηγήσει σε υπερβολικά πολλά χρήματα στην αγορά. Αυτή η υπερβολική προσφορά μειώνει την αξία του χρήματος ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τις τιμές (λόγω της αύξησης της ζήτησης για καταναλωτικά προϊόντα). Ως εκ τούτου, ο πληθωρισμός υπερβαίνει το λογικό επίπεδο.

Για το λόγο αυτό, η τελειοποίηση της οικονομίας μέσω μόνο της δημοσιονομικής πολιτικής μπορεί να είναι ένα δύσκολο, αν όχι απίθανο, μέσο για την επίτευξη οικονομικών στόχων.

Εάν δεν παρακολουθείται στενά, η γραμμή μεταξύ μιας παραγωγικής οικονομίας και μιας που είναι μολυσμένη από τον πληθωρισμό μπορεί εύκολα να θολωθεί.

Όταν η οικονομία πρέπει να μειωθεί

Όταν ο πληθωρισμός είναι πολύ ισχυρός, η οικονομία μπορεί να χρειαστεί επιβράδυνση. Σε μια τέτοια κατάσταση, μια κυβέρνηση μπορεί να χρησιμοποιήσει τη δημοσιονομική πολιτική για την αύξηση των φόρων για να πιει τα χρήματα από την οικονομία. Η δημοσιονομική πολιτική θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε μείωση των κρατικών δαπανών και συνεπώς να μειώσει τα χρήματα σε κυκλοφορία. Φυσικά, οι πιθανές αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας πολιτικής, μακροπρόθεσμα, θα μπορούσαν να είναι μια υποτονική οικονομία και υψηλά επίπεδα ανεργίας. Ωστόσο, η διαδικασία συνεχίζεται καθώς η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη δημοσιονομική της πολιτική για την τελειοποίηση των επιπέδων των δαπανών και της φορολογίας, με στόχο την εξαφάνιση των επιχειρηματικών κύκλων.

Ποιος επηρεάζει την δημοσιονομική πολιτική;

Δυστυχώς, οι επιπτώσεις οποιασδήποτε δημοσιονομικής πολιτικής δεν είναι οι ίδιες για όλους. Ανάλογα με τους πολιτικούς προσανατολισμούς και τους στόχους των υπευθύνων για τη χάραξη πολιτικής, μια φορολογική περικοπή θα μπορούσε να επηρεάσει μόνο τη μεσαία τάξη, η οποία είναι συνήθως η μεγαλύτερη οικονομική ομάδα. Σε περιόδους οικονομικής παρακμής και αυξανόμενης φορολογίας, αυτή η ίδια ομάδα μπορεί να χρειαστεί να πληρώσει περισσότερους φόρους από την πλουσιότερη ανώτερη τάξη.

Ομοίως, όταν μια κυβέρνηση αποφασίζει να προσαρμόσει τις δαπάνες της, η πολιτική της μπορεί να επηρεάσει μόνο μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Μια απόφαση για την κατασκευή μιας νέας γέφυρας, για παράδειγμα, θα δώσει εργασία και περισσότερα έσοδα σε εκατοντάδες κατασκευαστές. Η απόφαση να δαπανηθούν χρήματα για την κατασκευή ενός νέου διαστημικού λεωφορείου, από την άλλη πλευρά, ωφελεί μόνο μια μικρή, εξειδικευμένη ομάδα εμπειρογνωμόνων, η οποία δεν θα συμβάλει σημαντικά στην αύξηση των συνολικών επιπέδων απασχόλησης.

Τούτου λεχθέντος, οι αγορές αντιδρούν επίσης στη δημοσιονομική πολιτική. Τα αποθέματα αυξήθηκαν στις 21 Δεκεμβρίου 2017, για πρώτη φορά σε τρεις ημέρες μετά τη διέλευση του νομοσχεδίου της αμερικανικής κυβέρνησης Trump ύψους 1, 5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, του νόμου περί φορολογικών περικοπών και απασχόλησης. Ο δείκτης S & P 500 Industrial Average αυξήθηκε κατά 99 μονάδες ή 0, 4%, ο δείκτης S & P 500 αυξήθηκε κατά 0, 25% και ο δείκτης Nasdaq Composite Index αυξήθηκε κατά 0, 14%.

Η αναθεώρηση του φόρου αναμένεται να αυξήσει το ομοσπονδιακό έλλειμμα κατά εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια - και ίσως όσο και 2 τρισεκατομμύρια δολάρια - τα επόμενα 10 χρόνια. Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν ανάλογα με τις υποθέσεις για το πόση οικονομική ανάπτυξη θα προωθήσει ο νόμος. Ο νόμος περικόπτει τους συντελεστές φορολογίας εταιρειών μόνιμα, δημιουργώντας έναν ενιαίο συντελεστή φορολογίας 21% και καταργεί τον εταιρικό εναλλακτικό ελάχιστο φόρο.

Ο νόμος διατηρεί επίσης τη σημερινή διάρθρωση επτά μεμονωμένων κατηγοριών φόρου εισοδήματος, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις μειώνει τους συντελεστές: ο ανώτατος ρυθμός μειώνεται από 39, 6% σε 37%, ενώ το ποσοστό 33% μειώνεται στο 32%, το 28% %, το ποσοστό 25% στο 22% και το 15% στο 12%. Ο χαμηλότερος βραχίονας παραμένει στο 10%, και ο βραχίονας 35% είναι επίσης αμετάβλητος. Αυτές οι αλλαγές έχουν οριστεί να λήγουν μετά το 2025.

Η κατώτατη γραμμή

Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής είναι να αποφασίσουν πόση συμμετοχή θα έχει η κυβέρνηση στην οικονομία. Πράγματι, έχουν υπάρξει διάφοροι βαθμοί παρεμβολής από την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια των ετών. Αλλά, ως επί το πλείστον, είναι αποδεκτό ότι απαιτείται ένας βαθμός συμμετοχής της κυβέρνησης για τη διατήρηση μιας ζωντανής οικονομίας, από την οποία εξαρτάται η οικονομική ευημερία του πληθυσμού. (Για σχετική ανάγνωση, βλ. "Νομισματική Πολιτική έναντι Φορολογικής Πολιτικής: Ποια είναι η Διαφορά;")