Επέκταση της πολιτικής
Η πολιτική επέκτασης είναι μια μορφή μακροοικονομικής πολιτικής που επιδιώκει να ενθαρρύνει την οικονομική ανάπτυξη. Η πολιτική επέκτασης μπορεί να συνίσταται είτε στη νομισματική πολιτική είτε στη δημοσιονομική πολιτική (ή συνδυασμό των δύο). Αποτελεί μέρος της γενικής συνταγματικής πολιτικής των κεϋνσιανών οικονομικών, που πρέπει να χρησιμοποιείται κατά τη διάρκεια της οικονομικής επιβράδυνσης και της ύφεσης, προκειμένου να μετριαστεί το μειονέκτημα των οικονομικών κύκλων.
Βασικές τακτικές
- Η πολιτική επέκτασης είναι η μακροοικονομική πολιτική που επιδιώκει να ενισχύσει τη συνολική ζήτηση μέσω νομισματικών και δημοσιονομικών κινήτρων.
- Η πολιτική επέκτασης αποσκοπεί στην πρόληψη ή στην κάμψη της οικονομικής ύφεσης και ύφεσης.
- Αν και η δημοφιλή, επεκτατική πολιτική μπορεί να συνεπάγεται σημαντικό κόστος και κινδύνους, συμπεριλαμβανομένων των θεμάτων μακροοικονομικής, μικροοικονομικής και πολιτικής οικονομίας.
Επέκταση της πολιτικής
Κατανόηση της πολιτικής επέκτασης
Ο βασικός στόχος της επεκτατικής πολιτικής είναι να αυξήσει τη συνολική ζήτηση για να καλύψει τις ελλείψεις της ιδιωτικής ζήτησης. Βασίζεται στις ιδέες των κεϋνσιανών οικονομικών, ιδιαίτερα στην ιδέα ότι η κύρια αιτία ύφεσης είναι η ανεπάρκεια της συνολικής ζήτησης. Η πολιτική επέκτασης αποσκοπεί στην τόνωση των επιχειρηματικών επενδύσεων και των καταναλωτικών δαπανών με την εισροή χρημάτων στην οικονομία είτε μέσω άμεσων δαπανών του δημόσιου ελλείμματος είτε μέσω αυξημένων δανείων προς επιχειρήσεις και καταναλωτές.
Από τη σκοπιά της δημοσιονομικής πολιτικής, η κυβέρνηση εφαρμόζει επεκτατικές πολιτικές μέσω εργαλείων προϋπολογισμού που παρέχουν στους ανθρώπους περισσότερα χρήματα. Η αύξηση των δαπανών και η μείωση των φόρων για την παραγωγή δημοσιονομικών ελλειμμάτων σημαίνει ότι η κυβέρνηση βάζει περισσότερα χρήματα στην οικονομία από ό, τι βγάζει. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική περιλαμβάνει φορολογικές περικοπές, μεταφορές πιστώσεων, εκπτώσεις και αυξημένες κρατικές δαπάνες για έργα όπως οι βελτιώσεις της υποδομής.
Για παράδειγμα, μπορεί να αυξήσει τις διακριτικές κυβερνητικές δαπάνες, επηρεάζοντας την οικονομία με περισσότερα χρήματα μέσω κυβερνητικών συμβάσεων. Επιπλέον, μπορεί να μειώσει τους φόρους και να αφήσει ένα μεγαλύτερο χρηματικό ποσό στα χέρια των ανθρώπων που συνεχίζουν να ξοδεύουν και να επενδύουν.
Η επέκταση της νομισματικής πολιτικής λειτουργεί με την ταχύτερη επέκταση της προσφοράς χρήματος ή με τη μείωση των βραχυπρόθεσμων επιτοκίων. Εκδίδεται από τις κεντρικές τράπεζες και πραγματοποιείται μέσω πράξεων ανοικτής αγοράς, υποχρεωτικών ελάχιστων αποθεματικών και καθορισμού επιτοκίων. Το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό των ΗΠΑ χρησιμοποιεί επεκτατικές πολιτικές όποτε μειώνει το επιτόκιο των ομοσπονδιακών κεφαλαίων αναφοράς ή το προεξοφλητικό επιτόκιο, μειώνει τα απαιτούμενα αποθεματικά για τις τράπεζες ή αγοράζει κρατικά ομόλογα στην ανοικτή αγορά. Η ποσοτική χαλάρωση, ή QE, είναι μια άλλη μορφή επεκτατικής νομισματικής πολιτικής.
Για παράδειγμα, όταν μειώνεται το επιτόκιο αναφοράς των ομοσπονδιακών κεφαλαίων, μειώνεται το κόστος δανεισμού από την κεντρική τράπεζα, παρέχοντας στις τράπεζες μεγαλύτερη πρόσβαση σε μετρητά που μπορούν να δανεισθούν στην αγορά. Όταν οι αποθεματικές απαιτήσεις μειώνονται, επιτρέπει στις τράπεζες να δανείζουν μεγαλύτερο μερίδιο κεφαλαίου στους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις. Όταν η κεντρική τράπεζα αγοράζει χρεόγραφα, εισάγει κεφάλαια απευθείας στην οικονομία.
Οι κίνδυνοι της αναπτυξιακής νομισματικής πολιτικής
Η πολιτική επέκτασης είναι ένα δημοφιλές εργαλείο για τη διαχείριση περιόδων χαμηλής ανάπτυξης στον επιχειρηματικό κύκλο, αλλά παρουσιάζει και κινδύνους. Αυτοί οι κίνδυνοι περιλαμβάνουν θέματα μακροοικονομικής, μικροοικονομικής και πολιτικής οικονομίας.
Η μέτρηση του πότε πρέπει να ασχοληθούμε με την επεκτατική πολιτική, το πόσο να κάνουμε και πότε πρέπει να σταματήσουμε απαιτεί περίπλοκη ανάλυση και συνεπάγεται σημαντικές αβεβαιότητες. Η υπερβολική επέκταση μπορεί να προκαλέσει παρενέργειες όπως ο υψηλός πληθωρισμός ή η υπερθέρμανση της οικονομίας. Υπάρχει επίσης μια χρονική υστέρηση μεταξύ του πότε πραγματοποιείται μια κίνηση πολιτικής και πότε λειτουργεί η οικονομία της.
Αυτό κάνει την ανάλυση μέχρι στιγμής σχεδόν αδύνατη, ακόμη και για τους πιο έμπειρους οικονομολόγους. Οι σοφοί κεντρικοί τραπεζίτες και οι νομοθέτες πρέπει να γνωρίζουν πότε να σταματήσουν την αύξηση της προσφοράς χρήματος ή και να αντιστρέψουν την πορεία τους και να στραφούν σε μια πολιτική συστολής, η οποία θα συνεπαγόταν τα αντίθετα βήματα της επεκτατικής πολιτικής, όπως η αύξηση των επιτοκίων.
Ακόμη και υπό ιδανικές συνθήκες, η επεκτατική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική κινδυνεύει να δημιουργήσει μικροοικονομικές στρεβλώσεις μέσω της οικονομίας. Τα απλά οικονομικά μοντέλα απεικονίζουν συχνά τα αποτελέσματα της επεκτατικής πολιτικής ως ουδέτερα για τη δομή της οικονομίας σαν εάν τα χρήματα που εισήχθησαν στην οικονομία κατανέμονται ομοιόμορφα και ακαριαία σε ολόκληρη την οικονομία.
Στην πραγματικότητα, η νομισματική και η δημοσιονομική πολιτική λειτουργούν με τη διανομή νέων χρημάτων σε συγκεκριμένα άτομα, επιχειρήσεις και βιομηχανίες, οι οποίες στη συνέχεια δαπανούν και κυκλοφορούν τα νέα χρήματα στην υπόλοιπη οικονομία. Αντί να αυξάνεται ομοιόμορφα η συνολική ζήτηση, αυτό σημαίνει ότι η επεκτατική πολιτική συνεπάγεται πάντοτε την αποτελεσματική μεταφορά της αγοραστικής δύναμης και του πλούτου από τους προηγούμενους αποδέκτες στους μεταγενέστερους αποδέκτες των νέων χρημάτων.
Επιπλέον, όπως κάθε κυβερνητική πολιτική, μια επεκτατική πολιτική είναι δυνητικά ευάλωτη σε προβλήματα πληροφόρησης και κινήτρων. Η κατανομή των χρημάτων που εισάγονται από την επεκτατική πολιτική στην οικονομία μπορεί προφανώς να περιλαμβάνει πολιτικές εκτιμήσεις. Προβλήματα όπως τα προβλήματα αναζητήσεων ενοικίασης και κύριου πράκτορα αναδύονται εύκολα όταν δημιουργούνται μεγάλα ποσά δημόσιου χρήματος για αρπαγές. Και εξ ορισμού, η επεκτατική πολιτική, είτε φορολογική είτε νομισματική, περιλαμβάνει τη διανομή μεγάλων ποσών δημόσιου χρήματος.
Παραδείγματα πολιτικής επέκτασης
Ένα σημαντικό παράδειγμα επεκτατικής πολιτικής είναι η αντίδραση μετά την οικονομική κρίση του 2008, όταν οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο μείωσαν τα επιτόκια σχεδόν στο μηδέν και πραγματοποίησαν σημαντικά προγράμματα δαπανών τόνωσης. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό περιλάμβανε τον αμερικανικό νόμο ανάκτησης και επανεπένδυσης και πολλούς γύρους ποσοτικής χαλάρωσης από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Οι αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δαπάνησαν και δανείστηκαν τρις δισεκατομμύρια δολάρια στην αμερικανική οικονομία για να στηρίξουν την εγχώρια συνολική ζήτηση και να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Σε ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα, η μείωση των τιμών του πετρελαίου από το 2014 έως το δεύτερο τρίμηνο του 2016 προκάλεσε την επιβράδυνση πολλών οικονομιών. Ο Καναδάς πληγώθηκε ιδιαίτερα σκληρά κατά το πρώτο εξάμηνο του 2016, με σχεδόν το ένα τρίτο ολόκληρης της οικονομίας να βασίζεται στον ενεργειακό τομέα. Αυτό οδήγησε σε μείωση των κερδών των τραπεζών, καθιστώντας τις καναδικές τράπεζες ευάλωτες σε αποτυχία.
Για την καταπολέμηση αυτών των χαμηλών τιμών πετρελαίου, ο Καναδάς θέσπισε μια επεκτατική νομισματική πολιτική μειώνοντας τα επιτόκια στη χώρα. Η επεκτατική πολιτική στοχεύει στην τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης στην εγχώρια αγορά. Ωστόσο, η πολιτική σήμαινε επίσης μείωση των καθαρών περιθωρίων επιτοκίου για τις καναδικές τράπεζες, συμπιέζοντας τα τραπεζικά κέρδη. (Για σχετική ανάγνωση, ανατρέξτε στην ενότητα "Ποια είναι μερικά παραδείγματα επέκτασης της νομισματικής πολιτικής;")
Σύγκριση επενδυτικών λογαριασμών Όνομα παροχέα Περιγραφή Αποκάλυψη διαφημιζόμενου × Οι προσφορές που εμφανίζονται σε αυτόν τον πίνακα προέρχονται από συνεργασίες από τις οποίες η Investopedia λαμβάνει αποζημίωση.