Εξηγώντας τον κόσμο μέσω της μακροοικονομικής ανάλυσης

Όταν η τιμή ενός προϊόντος που θέλετε να αγοράσετε ανεβαίνει, σας επηρεάζει. Αλλά γιατί η τιμή ανεβαίνει; Η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά; Μήπως το κόστος αυξάνεται εξαιτίας των πρώτων υλών που απαιτούνται για να γίνει αυτό; Ή, είναι ένας πόλεμος σε μια άγνωστη χώρα που επηρεάζει την τιμή; Για να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, πρέπει να στραφούμε στη μακροοικονομία.

Βασικές τακτικές

• Η μακροοικονομία είναι ο κλάδος της οικονομίας που μελετά την οικονομία στο σύνολό της.
• Η μακροοικονομία επικεντρώνεται σε τρία πράγματα: την εθνική παραγωγή, την ανεργία και τον πληθωρισμό.
• Οι κυβερνήσεις μπορούν να χρησιμοποιήσουν μακροοικονομική πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, για τη σταθεροποίηση της οικονομίας.
• Οι κεντρικές τράπεζες χρησιμοποιούν τη νομισματική πολιτική για να αυξήσουν ή να μειώσουν την προσφορά χρήματος και να χρησιμοποιήσουν τη δημοσιονομική πολιτική για να προσαρμόσουν τις κρατικές δαπάνες.

Τι είναι η μακροοικονομία;

Η μακροοικονομία είναι η μελέτη της συμπεριφοράς της οικονομίας στο σύνολό της. Αυτό διαφέρει από τη μικροοικονομία, η οποία επικεντρώνεται περισσότερο στα άτομα και στον τρόπο με τον οποίο λαμβάνουν οικονομικές αποφάσεις. Ενώ η μικροοικονομία εξετάζει μεμονωμένους παράγοντες που επηρεάζουν τις μεμονωμένες αποφάσεις, η μακροοικονομία μελετά γενικούς οικονομικούς παράγοντες.

Η μακροοικονομία είναι πολύ περίπλοκη, με πολλούς παράγοντες που την επηρεάζουν. Αυτοί οι παράγοντες αναλύονται με διάφορους οικονομικούς δείκτες που μας λένε για τη συνολική υγεία της οικονομίας.

Το Γραφείο Οικονομικής Ανάλυσης των ΗΠΑ παρέχει επίσημες μακροοικονομικές στατιστικές.

Οι μακροοικονομικοί προσπαθούν να προβλέψουν οικονομικές συνθήκες για να βοηθήσουν τους καταναλωτές, τις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις να λάβουν καλύτερες αποφάσεις:

• Οι καταναλωτές θέλουν να μάθουν πόσο εύκολο είναι να βρουν δουλειά, πόσο θα κοστίσει η αγορά αγαθών και υπηρεσιών στην αγορά ή πόσο κοστίζει να δανειστούν χρήματα.
• Οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούν μακροοικονομική ανάλυση για να καθορίσουν εάν η επέκταση της παραγωγής θα είναι ευπρόσδεκτη από την αγορά. Θα έχουν οι καταναλωτές αρκετά χρήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα ή θα τα προϊόντα κάθονται στα ράφια και θα συλλέξουν σκόνη;
• Οι κυβερνήσεις στρέφονται στη μακροοικονομία όταν καταλογίζουν τις δαπάνες, δημιουργούν φόρους, αποφασίζουν για τα επιτόκια και λαμβάνουν αποφάσεις πολιτικής.

Η μακροοικονομική ανάλυση επικεντρώνεται γενικά σε τρία πράγματα: την εθνική παραγωγή (με βάση το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν), την ανεργία και τον πληθωρισμό, τα οποία εξετάζουμε παρακάτω.

Εξηγώντας τον κόσμο με μακροοικονομική ανάλυση

Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ)

Η παραγωγή, η πιο σημαντική έννοια της μακροοικονομίας, αναφέρεται στο συνολικό ποσό αγαθών και υπηρεσιών που παράγει χώρα, κοινώς γνωστό ως ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ). Ο αριθμός αυτός είναι σαν ένα στιγμιότυπο της οικονομίας σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο.

Αναφορικά με το ΑΕγχΠ, οι μακροοικονομολόγοι τείνουν να χρησιμοποιούν το πραγματικό ΑΕΠ, το οποίο λαμβάνει υπόψη τον πληθωρισμό, σε αντίθεση με το ονομαστικό ΑΕΠ, το οποίο αντανακλά μόνο τις μεταβολές των τιμών. Το ονομαστικό ΑΕΠ είναι υψηλότερο εάν ο πληθωρισμός αυξάνεται από έτος σε έτος, επομένως δεν είναι απαραίτητα ενδεικτικό υψηλότερων επιπέδων παραγωγής, μόνο υψηλότερων τιμών.

Το μόνο μειονέκτημα του ΑΕΠ είναι ότι οι πληροφορίες πρέπει να συλλέγονται μετά από μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεδομένου ότι το ΑΕΠ θα πρέπει σήμερα να είναι μια εκτίμηση. Ωστόσο, το ΑΕγχΠ αποτελεί ένα βήμα στη μακροοικονομική ανάλυση. Μόλις συγκεντρωθεί μια σειρά αριθμών για μια χρονική περίοδο, μπορούν να συγκριθούν και οι οικονομολόγοι και οι επενδυτές μπορούν να αρχίσουν να αποκρυπτογραφούν τους κύκλους των επιχειρήσεων, οι οποίοι αποτελούνται από τις περιόδους που εναλλάσσονται μεταξύ των οικονομικών υποχωρήσεων (υποχωρήσεων) και των επεκτάσεων στο περασμα του χρονου.

Από εκεί μπορούμε να αρχίσουμε να εξετάζουμε τους λόγους για τους οποίους πραγματοποιήθηκαν οι κύκλοι, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι κυβερνητική πολιτική, καταναλωτική συμπεριφορά ή διεθνή φαινόμενα μεταξύ άλλων. Φυσικά, τα στοιχεία αυτά μπορούν να συγκριθούν μεταξύ των οικονομιών. Ως εκ τούτου, μπορούμε να προσδιορίσουμε ποιες ξένες χώρες είναι οικονομικά ισχυρές ή αδύναμες.

Με βάση αυτό που μαθαίνουν από το παρελθόν, οι αναλυτές μπορούν στη συνέχεια να αρχίσουν να προβλέπουν τη μελλοντική κατάσταση της οικονομίας. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτό που καθορίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά και τελικά η οικονομία δεν μπορεί ποτέ να προβλεφθεί εντελώς.

Ο δείκτης ανεργίας

Το ποσοστό ανεργίας λέει στους μακροοικονομολόγους πόσα άτομα από την διαθέσιμη ομάδα εργασίας (το εργατικό δυναμικό) δεν είναι σε θέση να βρουν δουλειά.

Οι μακροοικονομικοί συμφωνούν όταν η οικονομία είναι μάρτυρας της ανάπτυξης από περίοδο σε περίοδο, η οποία υποδηλώνεται στον ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ, τα επίπεδα ανεργίας τείνουν να είναι χαμηλά. Αυτό συμβαίνει επειδή με τα αυξανόμενα (πραγματικά) επίπεδα ΑΕγχΠ γνωρίζουμε ότι η παραγωγή είναι υψηλότερη και, κατά συνέπεια, χρειάζονται περισσότεροι εργάτες για να συμβαδίσουν με τα μεγαλύτερα επίπεδα παραγωγής.

Ο πληθωρισμός ως παράγοντας

Ο τρίτος βασικός παράγοντας μακροοικονομίας είναι ο ρυθμός πληθωρισμού ή ο ρυθμός αύξησης των τιμών. Ο πληθωρισμός μετριέται κυρίως με δύο τρόπους: μέσω του δείκτη τιμών καταναλωτή (ΔΤΚ) και του αποπληθωριστή του ΑΕΠ. Ο ΔΤΚ δίνει την τρέχουσα τιμή ενός επιλεγμένου καλαθιού αγαθών και υπηρεσιών που ενημερώνεται περιοδικά. Ο αποπληθωριστής του ΑΕΠ είναι ο λόγος του ονομαστικού ΑΕΠ προς το πραγματικό ΑΕΠ.

Αν το ονομαστικό ΑΕΠ είναι υψηλότερο από το πραγματικό ΑΕΠ, μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών αυξάνονται. Τόσο ο αποπληθωριστής του ΔΤΚ όσο και του ΑΕΠ τείνουν να κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση και να διαφέρουν κατά λιγότερο από 1%.

Ζήτηση και διαθέσιμο εισόδημα

Αυτό που τελικά καθορίζει την παραγωγή είναι η ζήτηση. Η ζήτηση προέρχεται από τους καταναλωτές (για επενδύσεις ή αποταμιεύσεις, κατοικίες και επιχειρήσεις), από την κυβέρνηση (δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες ομοσπονδιακών υπαλλήλων) και από εισαγωγές και εξαγωγές.

Η ζήτηση μόνη της, ωστόσο, δεν θα καθορίσει πόσο παράγεται. Αυτό που ζητούν οι καταναλωτές δεν είναι κατ 'ανάγκη αυτό που μπορούν να αγοράσουν, έτσι ώστε να προσδιοριστεί η ζήτηση, πρέπει επίσης να μετρηθεί το διαθέσιμο εισόδημα του καταναλωτή. Αυτό είναι το ποσό των χρημάτων που απομένουν για δαπάνες ή / και επενδύσεις μετά από φόρους.

Το διαθέσιμο εισόδημα διαφέρει από το διακριτικό εισόδημα, το οποίο είναι το εισόδημα μετά τη φορολογία, μείον τις πληρωμές για τη διατήρηση του επιπέδου διαβίωσης ενός ατόμου.

Για τον υπολογισμό του διαθέσιμου εισοδήματος πρέπει επίσης να ποσοτικοποιηθούν οι μισθοί ενός εργαζομένου. Ο μισθός είναι συνάρτηση δύο βασικών στοιχείων: του ελάχιστου μισθού για τον οποίο θα εργάζονται οι εργαζόμενοι και του ποσού που οι εργοδότες είναι πρόθυμοι να πληρώσουν για να κρατήσουν τον εργαζόμενο. Δεδομένου ότι η ζήτηση και η προσφορά πηγαίνουν χέρι-χέρι, τα επίπεδα μισθών θα υποφέρουν σε περιόδους υψηλής ανεργίας και θα ευημερούν όταν τα επίπεδα ανεργίας είναι χαμηλά.

Η ζήτηση εγγενώς θα καθορίσει την προσφορά (επίπεδα παραγωγής) και θα επιτευχθεί ισορροπία. Αλλά για να τροφοδοτήσουμε τη ζήτηση και την προσφορά, χρειάζονται χρήματα. Η κεντρική τράπεζα μιας χώρας (η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ στις ΗΠΑ) συνήθως θέτει χρήματα σε κυκλοφορία στην οικονομία. Το άθροισμα της ατομικής ζήτησης καθορίζει πόσα χρήματα χρειάζονται στην οικονομία. Για να προσδιοριστεί αυτό, οι οικονομολόγοι εξετάζουν το ονομαστικό ΑΕΠ, το οποίο μετρά το συνολικό επίπεδο των συναλλαγών, για να καθορίσει ένα κατάλληλο επίπεδο της προσφοράς χρήματος.

Τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση

Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους η κυβέρνηση εφαρμόζει μακροοικονομική πολιτική. Τόσο η νομισματική όσο και η δημοσιονομική πολιτική αποτελούν εργαλεία για τη σταθεροποίηση της οικονομίας ενός έθνους. Παρακάτω, θα δούμε πώς λειτουργεί το καθένα.

Νομισματική πολιτική

Ένα απλό παράδειγμα νομισματικής πολιτικής είναι οι πράξεις ανοικτής αγοράς της κεντρικής τράπεζας. Όταν υπάρχει ανάγκη αύξησης των χρημάτων στην οικονομία, η κεντρική τράπεζα θα αγοράσει κρατικά ομόλογα (νομισματική επέκταση). Οι τίτλοι αυτοί επιτρέπουν στην κεντρική τράπεζα να εισφέρει την οικονομία με άμεση παροχή μετρητών. Με τη σειρά τους, τα επιτόκια - το κόστος δανεισμού - μειώνονται επειδή η ζήτηση για τα ομόλογα θα αυξήσει την τιμή τους και θα ωθήσει το επιτόκιο σε χαμηλά επίπεδα. Θεωρητικά, περισσότεροι άνθρωποι και επιχειρήσεις θα αγοράσουν και θα επενδύσουν στη συνέχεια. Η ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες θα αυξηθεί και, κατά συνέπεια, η παραγωγή θα αυξηθεί. Για να αντιμετωπιστούν τα αυξημένα επίπεδα παραγωγής, θα πρέπει να μειωθούν τα επίπεδα ανεργίας και να αυξηθούν οι μισθοί.

Από την άλλη πλευρά, όταν η κεντρική τράπεζα χρειάζεται να απορροφήσει επιπλέον χρήματα στην οικονομία και να ωθήσει τα επίπεδα του πληθωρισμού προς τα κάτω, θα πουλήσει τα χρεόγραφα της. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα υψηλότερα επιτόκια (λιγότερο δανεισμό, λιγότερες δαπάνες και επενδύσεις) και λιγότερη ζήτηση, γεγονός που τελικά θα μειώσει το επίπεδο τιμών (πληθωρισμό) και θα οδηγήσει σε λιγότερη πραγματική παραγωγή.

Δημοσιονομική πολιτική

Η κυβέρνηση μπορεί επίσης να αυξήσει τους φόρους ή να μειώσει τις κυβερνητικές δαπάνες προκειμένου να πραγματοποιήσει δημοσιονομική συρρίκνωση. Αυτό μειώνει την πραγματική παραγωγή, επειδή οι λιγότερες κυβερνητικές δαπάνες συνεπάγονται μικρότερο διαθέσιμο εισόδημα για τους καταναλωτές. Και επειδή οι περισσότεροι μισθοί των καταναλωτών θα φτάσουν σε φόρους, η ζήτηση θα μειωθεί επίσης.

Μια δημοσιονομική επέκταση από την κυβέρνηση θα σήμαινε μείωση των φόρων ή αύξηση των κρατικών δαπανών. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το αποτέλεσμα θα είναι η αύξηση του πραγματικού προϊόντος, επειδή η κυβέρνηση θα ανακατέψει τη ζήτηση με αυξημένες δαπάνες. Εν τω μεταξύ, ένας καταναλωτής με περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα θα είναι πρόθυμος να αγοράσει περισσότερα.

Μια κυβέρνηση θα τείνει να χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό τόσο νομισματικών όσο και δημοσιονομικών επιλογών κατά τον καθορισμό πολιτικών που ασχολούνται με την οικονομία.

Η κατώτατη γραμμή

Η απόδοση της οικονομίας είναι σημαντική για όλους μας. Αναλύουμε την οικονομία εξετάζοντας κυρίως την εθνική παραγωγή, την ανεργία και τον πληθωρισμό. Αν και οι καταναλωτές καθορίζουν τελικά την κατεύθυνση της οικονομίας, οι κυβερνήσεις την επηρεάζουν επίσης μέσω της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής.